Η κολλητη μου στο Γυμνασιο ελεγε συνεχεια πως χρειαζοταν πολλες επισκεψεις σε ψυχολογο. Μονιμως εκλαιγε, ειχε υπαρξιακα προβληματα, χρειαζοταν συμβουλες, στηριξη κτλ. Ωσπου μια μερα ηρθε ενας ψυχολογος στο σχολειο, σαν μαννα εξ ουρανου. Η κολλητη λοιπον δεν εχασε ευκαιρια. Μολις μπηκε στην αιθουσα ο «πολυποθητος ανδρας» σηκωθηκε ορθια και ανακοινωσε μπροστα σε ολη την ταξη: «Ειμαι τρελη. Νομιζω πως χρειαζομαι ψυχολογο!» Ο doctor αταραχος και χωρις δευτερη σκεψη απαντα: «Από τη στιγμη που παραδεχεσαι πως εισαι τρελος παυεις να εισαι.» Και από τοτε η κολλητη πηρε τα πανω της και επαψε να λεει τις γνωστες, χιλιοειπωμενες βλακειες! Μαλλον ηθελε να το ακουσει από καποιον ειδικο. Τοσες νυχτες περασα παρηγοροντας και συμβουλευοντας την! Και μια ατακα ξαφνικα την εκανε καλα. Whatever…
Ετσι και μεις, λοιπον, παραδεχομενες την τρελα μας στην ουσια την ξορκιζουμε και τελικα δεν ειμαστε καθολου τρελες. Απλως ο τιτλος αυτος νομιμοποιει κατά καποιο τροπο οποια ασυναρτησια και αν γραψουμε. Γιατι τρελες ειμαστε (που συμφωνα με τον δοκτωρα δεν ειμαστε) ο,τι θελουμε γραφουμε!
